- Ale, panienko, ten markiz - rzekła Sally po chwili wahania. - Wiem, że to nie moja sprawa, ale...

Ŝona? A moŜe wszyscy razem?
- Gdzie matka? - Gloria minęła gospodynię. - Muszę się z nią widzieć.
się wygodnie i chłonęła otaczającą ją ciszę.
twierdzi, Ŝe Nita jest niewinna. Alli zna ją lepiej niŜ ja i ma do niej zaufanie. UwaŜa, Ŝe
Oczy Willow zaszkliły się od łez. Przypomniała sobie reakcję
Szczególnie teraz, gdy wiedział, co kryje się pod ubraniem.
Doprowadziła go do szaleństwa i świadomość tego wzburzyła Marka. Ale
- Cześć - z pogodnym, choć wymuszonym uśmiechem podeszła do biurka i pokazała koszyk. - Pomyślałam, chłopcy, że jesteście głodni.
- Mark, jestem twoją asystentką. Mam obowiązek wiedzieć o tobie to i owo.
Kuchni w Candover Court nie modernizowano od czasu, kiedy powstała. Wiek temu ktoś dobudował tylko ruchomy ruszt w palenisku, ale wciąż wisiała nad nim stara metalowa konstrukcja do zawieszania kotłów i garnków, zaś rożen, i taca do zbierania tłuszczu nadal znajdowały się w tym samym miejscu co przed dwustu laty. Kiedy Clemency skradała się ze świeczką, osłaniając dłonią płomień, widziała przed sobą jedynie żarzące się węgle w palenisku. Nie dostrzegła stojącej obok, zastygłej w bezruchu ciemnej postaci. Podniosła świeczkę i przebiegła ręką po framudze w poszukiwaniu klucza. Dzięki Bogu! Włożyła po cichu klucz do zamka i miała go właśnie przekręcić, gdy ktoś chwycił ją za ramię. Clemency wydała okrzyk przerażenia, lecz natychmiast druga ręka mężczyzny zasłoniła jej usta. W panice upuściła świeczkę i pomieszczenie pogrążyło się w ciemnościach.
Giles przełknął ślinę i rzekł z zapałem:
złe.
moim nazwiskiem. Tym samym stanowisz chodzącą reklamę.
R S

- Nic mnie nie łączy z True Gallagherem! Ty myślisz, że ja mam
nadziei. Czy mogę cię o coś prosić?
zorientuje, przejęty sprawą True Gallagher rozpęta piekło, a spłoszony
**
- Przejeżdżamy przez granicę czy przekraczamy ją pieszo?
- Przynajmniej jesteś szczera - powiedział po kolejnej chwili
wieczorem przez telefon. A to James Diaz.
jego ojcem. Zadawniona rana, jak sądzę. Poza tym jestem półkrwi
242
34
do syna.
obejrzała.
naprawdę minęło już prawie siedem tygodni, bo Susanna wciąż, jak na
Czuła się, jakby przeszła bosymi stopami po rozżarzonych węglach i
im się dotrzeć na brzeg. Wiedziała na pewno, że nie zdołałaby zrobić